Plooitjes en rimpeltjes!
Ik kijk af en toe in de spiegel en zie allerlei plooitjes en rimpeltjes. Vooral als ik lach dan zat er vroeger een rimpeltje en nu wel tien langs elkaar op een rij. Het is niet tegen te gaan en er helpt eigenlijk niks tegen. Iedereen wordt ouder en krijgt vroeg of laat extra plooitje.
Toen ik 40 jaar was was ik trots op mijn eerste rimpel. Ik keek dan in de spiegel en dacht die rimpel heb ik verdiend. Als je tegen de vijftig bent en je staat je gezicht schoon te maken, zie je ineens dat je tere huidje niet meer is wat het geweest is. Gewone zeep helpt ook niet meer omdat ik er uitslag van krijg en de crèmes trekken mijn rimpels niet meer weg.Je haalt een dure anti rimpel crème en speciale reiniger´s voor je gezicht, maar ook dat helpt niet. De producten maken reclame over de prachtige resultaten, alleen bij mij werken ze niet.
Zal ik je eens vertellen waarom ze niet werken?
Ze werken niet omdat ik gewoonweg mijn rimpels wil houden. Mijn rimpels laten mij eraan herinneren wat ik allemaal heb meegemaakt. In mijn jeugd hadden ze deze smeersels helemaal niet. Ik kan me herinneren dat mijn moeder zo blij was met de nieuw uitgebrachte Ponds crème. Denk dat iedere vrouw van oudere leeftijd die nog wel kent. Hij staat nu nog in de schappen. Ik groeide op en dacht helemaal niet aan rimpels. daar kreeg ik later ook helemaal geen tijd meer voor. Ik heb luiers verschoond van drie dochters en van ´s morgens tot ´s avonds laat gewerkt. Ik bracht mijn kids van de en sportclub naar een andere dans club toe en was bij iedere ouder bijeenkomst. ik was ook nog voorlees moeder en brigadier. Ik bouwde een eigen bedrijf op samen met mijn ex man toentertijd en had geen tijd om aan mijn rimpels te denken.
Nu ben ik midden vijftig en ik kijk soms wel eens in de spiegel. Ik zie dan al mijn plooitjes en rimpels en ben er trots op dat ik ze heb. Ik tel ze wel eens en geeft ze een plek in mijn leven.
Oh ja die lach rimpel naast mijn linkeroog is van het hilarisch lachen toen ik mijn vader zag lopen als vrouw verkleed in de carnavalsoptocht in mijn stad. Hij had de kleren aan van mijn moeder en een blonde pruik op. Op zijn borst hing een bordje met Miss Brunssum.
De lach rimpel ernaast heb ik overgehouden toen mijn drie dochters een toneel act opvoerden midden in de woonkamer. Ze speelden allerlei reclames na en ik lag werkelijk in een deuk. De grove lijnen aan de zijkant van mijn gezicht heb ik overgehouden van de zeven miserabele jaren van verdriet. Weggeworpen als oud vuil en aan de straat gezet zonder iets. Mijn kinderen afgepakt en ik zelf werd nog eens financieel in de afgrond geduwd.
Nu ik even weer eens in de spiegel heb gekeken kan ik met recht zeggen dat ik trots ben op mijn rimpels. Ik heb ze echt wel verdiend, verdiend met mijn leven. Ze geven mijn gezicht karakter en als versgebakken oma horen deze rimpels erbij. Mijn rimpels zijn voor mij een emotie meter. de meter slaat aan en uit als ik emoties toon, als ik mijn gevoel laat zien, als ik blij ben of als ik verdrietig ben.
ik ben een mens die van emoties houdt, die van geluk houdt en van een glimlach. kom maar op met die plooitjes en rimpels, want ik leef liever in een gerimpelde wereld gevuld met een lach en een traan als in een wereld zonder deze beide facetten
Vandollum
Geen opmerkingen:
Een reactie posten