Mijn Wandeling met Marco Borsato
Ik nodig Marco Borsato uit, om mij met mij een heerlijke wandeling te maken door het Limburgse landschap. Na veel heen en weer tussen management en mij, stemde hij toe en vandaag was het zover. Deze man intrigeerde mij en ik had wel een aantal vragen paraat staan.
Vanmorgen stond ik al om zes uur naast mijn bed. Allereerst, omdat ik nog steeds met de zorgen zit van mijn zieke dochter, maar ook door mijn wandeling met Marco die ik vanmiddag ging maken. Ik heb het hondje, de chihuahua van mijn dochter even uitgelaten, lekker een mok koffie gedronken en toen mijn dochter gebeld. Ze hoorde al heel wat beter aan als gisteren en klonk opgewekt.
Ik beloofde haar na de wandeling, toch nog op bezoek te gaan bij haar. Nu komt natuurlijk altijd het dilemma, wat trek je aan, als je naast zo´n bekende Nederlander loopt. Ik keek eens naar buiten en het weer was droog, maar het was wel kil. Mij kennende, kou kleum, toch maar een spijkerbroek, topje er op en een dikke trui er overheen. I pakte de jas van H&M, want die had een heerlijke capuchon. Als het dan zou gaan regenen, kreeg ik tenminste niet zo´n ragebol kapsel.
Mijn haar kroest namelijk ontzettend van vochtigheid. Toch nog en beetje ijdel op mijn leeftijd.
We hadden via het management afgesproken, dat we elkaar zouden ontmoeten in Wittem. Voor iemand die niet weet waar dat ligt? Het ligt dicht tegen Gulpen aan en ligt midden in de mooie Mergelland route. We hadden afgesproken bij restaurant Oud Wittem om 11 uur. ik in mijn oude stationwagen binnendoor rijdend naar Wittem, lekker muziekje op van Dire Straits en rustig door de kleine dorpjes rijdend richting Wittem. Ik was er al om half elf, dus had nog tijd om een lekker bakkie te doen.
Om klokslag 11 uur stopte er een Hyundai jeep voor het restaurant en Marco stapte uit. Zijn haren lekker door de war, een jeans aan en net zoals ik een warme jas met capuchon. Ik wilde hem tegemoet lopen, maar hij kwam al met een zwaai van de deur binnen.Met een grote grijns op zijn gezicht, kwam hij me tegemoet en zei:
Ben jij die Vandollum die zo graag een gesprek met mij wilde?
Ik zelf moest ook lachen met deze entree van hem. Ik vertelde hem dat mijn echte roepnaam Dolly was, maar hij sprak me de rest van de middag gewoon aan met Vandollum. Dat vond hij wel lekker klinken. Hij wilde eerst weten waarom ik hem had uitgekozen voor de wandeling. Ik vertelde hem, dat ik me nog goed kon herinneren, toen hij meedeed aan de soundmix-show van Hennie Huisman. Dat was in 1990, waar hij won met zijn vertolking At This Moment van Billy Vera. Ik vertelde hem ook dat ik meer geïnspireerd was van toentertijd van zijn Italiaanse nummers. Ik ben namelijk gek op Italiaanse muziek, Spaanse muziek en de Portugese muziek. Het nummer Emozione was toentertijd een van mijn favorieten.
Ik kan me nog goed de woorden herinneren.
Voor altijd zal de emotie
Van de mooie momenten
Afgedrukt staan in je geheugen
En een spoor na laat in je hart
Een glimlach verscheen op zijn gezicht, daar hij natuurlijk zijn roots had in Italië. Hij heeft daar veel tijd doorgebracht en spreekt daarom ook vloeiend Italiaans. Hij vertelde me dat hij gek was op de Toscane, dat hij weg kan zwijmelen bij Italiaanse muziek, vooral Eros Ramazotti, en dat hij het een genot vind om bij het Gardameer een heerlijke cappuccino te drinken. Nou dat hebben we al gemeenschappelijk. Ik vind een goed cappuccino heerlijk, maar hij moet wel voorzien zijn van opgeklopte slagroom en echte cacao. Het liefst geserveerd met een chocolaatje erbij of een klein glaasje amaretto met toef slagroom en een choco pinda erop.
Ik vertelde hem ook dat veel van zijn muziek, mij heeft geholpen om diepe dalen te doorstaan. Dat de woorden van sommige liedjes, net leken alsof ze voor mij waren bestemd. Het lied, dit was mijn leven, greep me aan, omdat mijn broer ook zelfmoord heeft gepleegd. Ik vertelde hem ook dat soms je geen uitleg hoeft te geven, waarom een lied je bevalt of niet bevalt. Het kan een aangrijpende melodie zijn, zoals bij het lied Nu of Nooit of de tekst van het lied De Wens.
Het werd tijd om de wandeling te beginnen, anders had hij nog niks gezien van het mooie Limburg zoals ik het kende. Ik vroeg hem of hij in mijn oude stationwagen wilde zitten, daar ik met hem naar Epen wilde. Nee hoor, hij had zelf ook zo´n oud bakkie gehad en daar had hij heel wat mee afgescheurd. Wij met zijn tweeën in de Ford, net op dat moment speelde bij mij op de radio Andrea Bocelli,met Because We Believe. Ik ken dit lied helemaal van buiten, behalve natuurlijk de Italiaanse woorden, maar de Engelse songtekst weet ik nog maar al te goed.
Once in every life
There comes a time
We walk out all alone
And into the light
The moment won´t last but then..
We remember it again
When we close our eyes
Like stars across the sky
We were born to shine
Ik zong uit volle borst mee en dacht hij zal wel de vingers in de oren houden, maar nee. Hij vroeg me of ik al eerder had gezongen en ik vertelde hem dat zingen mijn grote passie was. Wel alleen maar een passie die ik ik volbracht als ik alleen in de auto zat of thuis onder de douche. Hij vond mijn stem best mooi.Ik moest hem alleen maar verder ontwikkelen vond hij. Ik parkeerde mijn auto op een plekje in Epen, van waaruit we heerlijk konden gaan wandelen.
Hij wilde wat meer van mij weten, dus ik begon in een korte versie mijn levensverhaal tot nu toe te vertellen. De liefde voor de mens wat ik in me had, het misbruik door de mensen die ik lief had en de tragische ontwikkelingen van mijn liefde. De wanhoop toen ik bijna mijn kinderen ben kwijt geraakt en van de slopende ziekte kanker die mijn lijf had verwoest. Hij luisterde aandachtig en keek me echt met compassie aan. Ik vertelde hem ook dat we raakvlakken hadden.
We hielden beiden van mensen en hunkeren naar intimiteit. We houden beiden heel veel van onze dochters, op een onvoorwaardelijke manier. We houden beiden van muziek. De muziek wat mensen harten doet veroveren. Muziek die je voelt tot in je ziel. Beiden hebben we grote tegenslagen overwonnen en pakken telkens onze weer op om verder te gaan. Beiden hebben we een zwak voor Afrika, waar de bevolking en vooral de kinderen, het zwaar te verduren hebben. Wij beiden hebben een zwak voor de kinderen om ons heen, die misbruikt worden, die afgeronseld worden, die geen kind meer kunnen zijn.
Marco vertelde mij vrijuit over zijn eigen leven. Hoe zwaar het was om al 20 jaar op het podium te staan. Dat je steeds maar weer nieuwe inspiratie moet opdoen, omdat het publiek er om vraagt. Dat het soms moeilijk is vanuit zijn eigen persoonlijke situatie, om de moed erin te houden. In zijn laatste album Dromen Durven Delen, zingt hij over eigen keuzes en fouten maken, met een verbondenheid naar zijn eigen leven. Je hoort fragiele momenten, maar ook krachtige momenten. Hij vertelde mij dat hij trouw is en altijd zal blijven, aan zichzelf.
Zijn identiteit, zijn normen en waarden, waarvoor hij staat in het leven. Hij is nogal een mens die rap van de tong is en dat wordt vaker niet in dank aangenomen. Hij zag het zelfde als ik, dat als je eerlijk bent, mensen vaker zeggen dat je hard bent. Je kan het ook anders bekijken. Mensen willen vaker je mening niet horen, omdat ze niet tegen eerlijkheid kunnen. Ook haalde hij aan dat hij in een uiterst bevoorrechte positie was, doordat hij door middel van zijn passie en zijn liefde voor het vak, zoveel mensen kon bereiken en helpen.
Toen viel er een stilte.
Voetstap voor voetstap kwamen we dichter bij ons einddoel. Wandelend langs de paden, de ziel volgt ons op de voet, horen we alleen het geluid van de vogels en de stilte van de natuur. Beiden in ons zelf gekeerd in een grenzeloze vrije ruimte.Soms moet je stilstaan bij de kracht van de natuur. Je hoeft nergens heen, want het is de stilte wat je geluk brengt. Eventjes weg van de werkelijkheid en dromen van wat komen gaat. Ik zag een klaproos, wiegen in de wind.
Haar antwoord was rood.
Zwijgend kwamen we aan bij het einddoel.
Soms hoef je niks te zeggen tegen elkaar en is een blik of gebaar al genoeg.
Hij legde een hand op mijn schouder en zei:
Het was mee een genoegen Vandollum!
Ik zei: Idem Dito Marco, het ga je goed!
Er valt verder niets meer aan dit verhaal toe te voegen.
Behalve dat als we ons verlaten voelen en denken dat we aan ons lot zijn overgelaten.
Dat er toch altijd wel een lichtpuntje aan de horizon verschijnt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten